Korkuyorum

 Ayağıma   dolanan sarmaşıkların renkleri değişiyor zamanla. Sanki beni durdurmak değil  de, bana gökkuşağının renklerini sunmaya çalışıyorlar. Kurtulmak kolay değil onlardan. 

Her seferinde başka bir soruyla yanaşıyorlar. Kulağıma fısıldayan bülbül, gamını bırakıp gidiyor. Bir bana mı ihanetin ? 
                                                                                                                                             

Görünen gibi değilsin, onca övgülere mazhar  olmuş bülbül benim imtihanım olmuşsun. Yapma bülbül, korkuyorum kendimden artık. Kaldıramıyorum bu yükü. 

Geçmişim geleceğim birbirine girmiş, seçemiyorum doğruyu. Kerahet vakti uykusu gibi çok tatlı ama zihin bulandırıcı bu koşuşturmaca, gri bir bulut gibi göstermiyor güneşin yüzünü bana. 

 Canımın yangını, canımın gözleriyle alevlenmedi mi ? 

Ey dost, bana bıraktığın bu sayfalar saflığımın celladı oldu. 

 Yapma bülbül, sen haberci olma bana. Kıyamıyorum korkuyla hızlı hızlı hareket eden göğsünün içinden nefesini kesmeye. 

Beni bunca soğukluğun içinde bırakan sözlerin, titretip kendime getirmedi mi ? Şimdi o sözlerin bana verdiği acıyla daha güçlüyüm. 

Korkuyorum bülbül. 

 Bahçemin yeşermeyişinden beni mi mesul tutuyorsun? Sana istediğin gülleri veremediğim için zaten keder içindeyim. Neden beni, kendimle karşı karşıya getiriyorsun?                    

 Elimden geleni yapma isteğimi, kederimi görmeyişinle sen yok ettin. Suçlu aramak niyetinde değilim bülbül. Ben bu beden ve ruhla sana verilmişim. Ruhum bedenimin içinde azap görüyor.  Ne ruhumu doyurabiliyorum, ne de acımı gösterebiliyorum. Affet bülbül derdime derman bulamıyorum.