Eksik Satır

İzlerden geçiyor yolumuz. Belirip yok olan küçük ayrıntılar arasında büyük kararlar veriyoruz. Başa dönmek mümkün, farklı yaşamak mümkün. Ağlamak, gülmek önemsiz kalıyor yorgunluğumuzun yanında. Mutsuzluk değil yorgunluk yaşlandırdı bizi. 

Ara ara bir ağaç gölgesinde oturup tatlı bahar esintisinde aklına geliyor küçüklüğün. Gülümsüyor musun geçmişin gözünün önüne gelince ? Ve acıtıyor  mu içini çekerek ağladığın olaylar. Bir çoğu yok olmaya yüz tutmuş. 
Ne kaldı yanında? Gururun mu hayallerin mi ? Kim seninle ? Kimle yaşlandın ? Yanında ki anlıyor mu seni ? Yaşanmışlıklar değil  de yaşayamadıkların kaldıysa aklında pişmanlık duyuyor musun ? 
Defterlerini açıp oku neleri atlamışsın hangi satırlar boş kalmış. Yazılacak ne kalmış? Atmaya kıyamadığın ama rafta eskiyen cümleler peşinde. Gözünün önünde işte. 
Aynada sen eskimiş sevdanla birlikte kol kola. Fotoğraflar zihninde. Şiir okudun mu seni anlattığını düşündüğün. Şiir okumak istedin mi sesini duyuramadıklarına. Gözüne değenlerle hayat kurup çerçeveletmeye değer bir şey bulamadığın için boş duvarlarla kaldın mı ? Sadelik işte, içinde bulunduğun durum. Sadece sen. Ve bir çoğumuzun hayatı böyle. Söylediklerimiz söyleyemediklerimiz bakıp geçtiklerimiz ve iç sesimizle baş başa. 

Üzülme. Yaşadın, hayallerde de olsa yaşadın. Hayat bu, sevgi bir yere kadar, kader çizmiş yolunu. Bir kaç satır eksik yaşadın. Kaybetmedin üzülme.