Uykusuzluk

 Bir dileğim olsa ve o dilek bana kuşların kanadıyla sunulsa, incitmekten korkarak yaklaşamam. 

Bir papatyanın kendisini feda etmesi gibi feda olsam, ve benden geriye sevgim kalsa.

Sevgi ki insanı rezil eden, sevgi ki insanı vezir eden. 

Görmesen geriye kalanı, bilmesen ne diye anıldığımı. 

Ben kendimi dahi tanıyamadan bir dağ başında sorgularken varlığımı, hiç soru sormamış insanların, sevgiyle dolu ama beceriksizliğiyle sevgiyi ziyan eden kalplerinin öldürdüğü,  nerede diye yaş dolu gözlerle aranan güzellikleri izlesem. 

Bir at ki üstünde efendisiyle çok mühim haberleri yerine ulaştırmak için ezip geçtiği topraklarda ki, tevekkülü ve heyecanı bulsam. 

Bir zamanlar mucizesini arayan ve o mucize gelince yeniden doğacağına inanan, cahilliğiyle, saflığıyla kendisine uzatılan her eli iyilik sanıp tutan kızın gözyaşlarını silmek için eğilsem ve sıkı sıkı sarılsam. 

“Hayatı öğrenme, hayatı öğrendiğini sanıp sana hayatı öğretenlere benzeme” diye nasihatler versem ona. 

Bir kulağından girip bir kulağından çıkan sözlerimi kulağıma küpe yapsam. 

“Değiştin, değişmek güçlenmek değil. Gücü sinirinden alıyorsun, susturduğun vicdanın kan ağlıyor, bu yüzden gülmüyor yüzün” desem aynada bana benzeyene. 

Ve cam kırıkları saplansa bedenime, karnımda yumak yumak olmuş ateşi söndürür mü ?