Bu garibe sun yalanını.

Çıkmazın bile güzel sevgili. 

Kızgınım, sana olan bakışlarımda özgürce cömert olamadığımdan. 

Sana kızgınım.. 

Seni korkutmak düşüncesine düşücek kadar uzak oluşuna. 

Sen suçlusun, sensin bu yangının sebebi. 

Nedensiz, öylesine yaşadığım bu yerde ışık gösterip yok oluşun beni yoruyor. 

Görmek istediğimi gördüm sende, gerçek olmayacağını göstermene kızgınım. 

Yapma sevgili.  

Bu kadar güzel gözlere sahipken, bana soğuk ve sıradan bakma. 

Bu garibe sun yalanını.. 

Senin karşılık vermeyeceğini biliyorum, ama beni buna inandırma.

İnce bir iplik kirpiklerinle tut ellerimi, ağırlığımı tutunduğum hayallerime bıraktım. Korkma ellerimin heyecanla titreyişinden. Tut ellerimi seni suçlamayacağım geldiğinde o karanlık gün. Sorumluluk benim tut ellerimi.

İsimlerimizin yazılmasını düşlediğim bir davet kağıdı gibi orda burdayım, çöpe atılacağım. Yazmak zorunda değilsin üzerine, ama kirletme, buruşturma. Yok say ama yüzleştirme. 

Bekleyeceğim her gün. Dur seni bulduğum yerde. 

Ya da ses ver, bana değil belki ama kahkaha at mesela. Ama yok olma. 

.