Sen İstanbu'u yenerdin.

Ruhum çekiliyor
Kendimle yeni yeni tanıştığın bir dönemde, herkesle yeniden tanışırsın ve bazı şeyler eskisi gibi değildir. Sen değişmişsindir ve hiç değişsin istemediğin şeyler, onlarda seninle değişmiştir. Sen evet şimdi sorunlarımla yüzleşcek gücü buldum derken, arkana baktığında sorunların yerinde yeller esiyordur. Hayat bi an duraksamaya gelmemiş ve sorunlar sen onları aşma cesaretini toplarken ilerleyip önüne daha büyük duvarlar örmeye başlamıştır aslında. Bir anlık refleksle annene bakıp seni kaldırması için uzattığın eline onun tutunup kalkmaya çalışmasıyla yüzleşirsin. Aslında adım atmaya cesaret toplamamış aslında her şeyden kaçmışsındır ve her şey değişirken sen yerinde saymışsındır "İstanbul sen mi büyüksün ben mi diye bağırırken " İstanbul senin yüzüne bile bakmadan senin sesini bile işitmeden seni o an alt etmiştir aslında. Sen bağırmak yerine adım atıyor olsaydın hayali şeylere takılıp kendine dev aynasından bakmıyor olsaydın belkide adım adım büyür İstanbulu da yenerdin. Sen İstanbula bağırırken bile şefkat ve merhamet istiyor bir destek arıyor biri sesini işitsin istiyorsun. Kendi sesini bile işitseydin sen yine yenerdin İstanbulu. Sen kendini bile anlamadın ki ! Sen tanıdığın sandığın senden çok daha farklısın.