Hiç bir şey anlatamayan yazılar

Elinde taşımaya alışık olmadığı ağırlıktaki ağaç dalını sıkıca  tutmuş, bununla kendini korumayı düşünmüştü. Eli, kolu, bacakları titriyordu. Kendine kızmaya başladı, her zamankinden farklıydı bu ama. Çocuğu hiç sevmemiş, üvey anne vicdansızlığıyla kızıyordu kendine. Durdu, görünmeyeceğini düşündüğü ağacın arkasına çöktü. Düşünmeye başladı, kendini sevmeyişini, ama yine de kendini koruması gerektiğini.. Elinden ağaç dalını bırakır gibi oldu, bu vazgeçiş uzun sürmedi, hemen tekrardan sıkıca kavradı. Üveydi belki ama, sıcak çorbayı eksik etmez, döve döve de olsa yedirirdi yemeği çocuğa.
Karanlıktı, göz gözü görmüyordu. Diziler geldi aklına, gülmeye başladı. Bu karanlıkta kim onu bulacaktı ki ? Oysa dizilerde adam kadını bulur, illa biri ölürdü. Boşa telaş yapmayacak, oturduğu yerden hiç kıpırdamadan gelen sesleri de hiç takmadan uyuyacaktı. Ağaç dalına sımsıkı sarılıp, gözlerini yumdu. Kimden kaçtığını düşünmeye başladı. Kimden kaçtığını hatırlayamadı. İçi ürpermişti , kimden kaçıyordu? Korkmaya başladı. Etrafa hızlıca bakındı, aklı başından gitmişti, bağıra çağıra koşuyordu. Elindeki dalı da fırlattı, sadece koşuyordu. Koştu, koştu, koştu ve bacaklarının hareket edemeyişiyle düştü. Çıldırmak üzereydi nasıl koşamazdı? Koşmak istiyordu, ama bacakları sanki onun bacakları değilmiş gibi hareketsizdi. Nefes alış verişi çok hızlanmış, boğazı yanmaya başlamıştı. Ölüyor muyum diye düşüdü, sakinleşmekden çok uzaktı. Kendini tartaklamaya başladı. ''ÖLEMEM , ÖLEMEM , İSTEMİYORUM'' diye bağırıyor, saçlarını yoluyordu. Aniden durdu ve kendine uzaktan izlemeye başladı. Hiç kimseden kaçmayan bir kız, deli gibi koşmuş, bacaklarının iflas etmesiyle kendisini dövmeye başlamıştı. Gülüyordu . ''Delirdim'' dedi ''Delirdim. İstediğim oldu işte. DELİRDİM.''  Cevap geldi hiç kimseden ''delirsen delirdiğini farkedemezdin'' başka bi hiç kimse öfkeyle bağırdı '' NEDEN FARKETMESİN ?  o zaman bütün insanlık delirmiştir. '' kız cevap vermek istedi, ama ne diyeceğini bilmiyordu...