Bardağı tutuşu büküyor belimi.

Çok sevdiklerimin arasında kendi yaşıtlarımla kıyaslıyorum kendimi.. içimde eli bastonlu teyzeler pencere önün de oturmuş çay içiyorlar. Sanki her biten bardak içimden bir şeyleri götürüyor..‬
İçlerinden bir tanesi var ki sadece dinliyor, arada içlenip "böyle olmamalıydı" diyor.
Elini öpüp "olsun teyzecim,düzelir." diyesim geliyor ama, göz yaşlarımı tutamamaktan korkuyorum. Zaten çok üzülmüş ve yıpranmış olan teyzenin kırışıklıklarından bi tanesinede ben sebep olmak istemiyorum.. Göz göze gelmekten çekiniyorum. Çünkü biliyorum ki; bu ağlamaktan daha da acı.. Ama hissediyorum, çayı yavaş yavaş içişinden belli, beni en çok o seviyor. Ellerimi tutuyor, o yumuşacık ellerinde şefkat var. Ellerimi tutuyor ya, bütün bedenimde hissediyorum sıcaklığını.
Diğerlerine kayıyor gözüm, gözümü karanlık bürüsün de görmeyeyim istiyorum. Nasıl yan yana oturmuş bu kadar benzer teyzelerden birine bakınca vatanımda gibi hissederken diğerine bakınca yoksullaşıyorum ? Nasıl olurda o sapsarı buğday tarlaları yok oluyor da susuz bir vadiye dönüyor.. Çöl iklimini yaşatıyor bana bu teyzeler.
Pencerelerimi kapatıyorum. Bu pencere önü teyzelerini anlayabilmek için daha çok gencim ben diyebiliyorum sadece.. Son kez bakıyorum beyaz örtülü, yaz sıcakğında bile hırkasıyla oturan teyzeme. Bardağı tutuşu büküyor belimi..